De Karoo - Khoikhoi voor ‘droog’ - is de halfwoestijn in buik van Zuid-Afrika waar zo weinig regen valt dat de bergen er tot een hoogvlakte zijn geërodeerd. Er heersen maximale hitte en koude en er groeien alleen grassen, planten en struiken die kunnen leven met een minimale hoeveelheid water.
Dit immers droge terrein was het domein van de San, ook wel ‘de Bosjesmannen’ , aldus kolonisten die in 1652 dit gebied binnenvielen. Deze onderhielden zichzelf voornamelijk met jagen en verzamelen. Tweeduizend jaar geleden kregen de San gezelschap van de Khoikhoi, de stam die er een geheel andere leefstijl op nahield en voornamelijk rondtrok met kuddes koeien en schapen.
Ook was de Karoo het leefgebied van de quagga, die zich hier in grote getalen wist te redden. Dit dier behoorde tot de snelsten van de savanne. Net als ezels haalden quagga’s waarschijnlijk zo’n vijfenzestig kilometers per uur. En als er een roofdier in de buurt kwam, sloeg de quagga niet alleen snel alarm, maar ontpopte hij zich van een rustige grazer in een wild trappende verdediger. Leeuwen waren te sterk voor hem, maar hyena’s en de gevreesde wilde honden was hij de baas. Meer gedocumenteerde gedragseigenschappen zijn schaars. Wel weten we dat de quagga bondgenootschap vond bij de struisvogel. Deze kon met scherpe ogen en lange nek de vijand goed zien, waar de quagga’s heel goed konden horen. Zo vulden ze elkaar goed aan in de dagelijkse strijd om hun lijfsbehoud. Als ze werden achtervolgd hadden quagga’s de vreemde neiging om soms even stil te gaan staan, naar hun belagers te kijken en dan weer verder te spurten.
